کارآزمایی بالینی آرام‌سازی پیش‌رونده عضلانی بر علائم حیاتی بیماران سکته قلبی

سابقه و هدف: نکروز حاد میوکارد یک واقعه تهدید کننده حیات است و در مرحله حاد، تعداد زیادی از بیماران و خانواده آن‌ها، تنش روانی شدید و به‌خصوص اضطراب که در تغییر علائم حیاتی نقش قابل توجهی دارد را تجربه می‌کنند. در روزهای اولیه پس از انفارکتوس بسیاری از بیماران واقعاً نگران بوده و اوضاع همودینامیکی متغیری دارند. مواد و روش‌ها: این تحقیق یک تحقیق نیمه‌تجربی است که به منظور بررسی تأثیر آرام‌سازی پیش‌رونده عضلانی بر علائم حیاتی در بیماران سکته قلبی انجام شده است. تعداد کل نمونه‌ها، 76 بیمار مبتلا به سکته قلبی بودند که به منظور جلوگیری از در معرض بودن نمونه‌ها، ابتدا نمونه‌های گروه آزمون، مورد مداخله و مطالعه قرار گرفتند و سپس نمونه‌های گروه شاهد مورد بررسی واقع شدند. مداخله انجام شده در گروه آزمون عبارت بود از روش آرام‌سازی پیش‌رونده عضلانی که به مدت سه روز و هر روز دو جلسه انجام می‌شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه اطلاعات فردی و جدول ثبت علائم حیاتی بود. یافته‌ها: نتایج نشان داد که استفاده از آرام‌سازی پیش‌رونده عضلانی باعث کاهش تعداد تنفس در بیماران سکته قلبی می‌شود (03/0P=)، ولی بر میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک و تعداد نبض تأثیر معنی‌دار آماری ندارد. نتیجه‌گیری: از آن‌جا که آرام‌سازی پیش‌رونده عضلانی به‌طور معنی‌داری موجب کاهش تعداد تنفس در بیماران سکته قلبی شده است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که، این روش از طریق کاهش تنش در تعدیل تنفس مؤثر بوده و در سایر معیارها نیز اگرچه سیر کاهشی داشته اما از نظر آماری تفاوت معنی‌دار مشاهده نشده است.